28.10.2016
06.11.2016

Pierre Liebaert — Het vloeibare lichaam

Interview: Bob Vanden Broeck

 

Laten we beginnen bij de naakte man.

Ik toon graag overgangen. De foto van deze man behoort tot mijn vorig werk. Via een advertentie had ik een oproep gedaan naar potentiële modellen. Zowel mannen als vrouwen konden zich aanmelden, maar ze moesten al op leeftijd zijn. Ik kreeg echter alleen reacties van mannen. Voor mij betekenen dergelijke reacties een diep verlangen van iemand om gezien te willen worden door een camera. Op die manier is fotografie iets magisch.

Omwille van het intieme aspect dan?

De camera kan mensen uitnodigen. Er ontstaat dan inderdaad een bijzonder intieme band tussen het model en de fotograaf. De persoon staat naakt en fragiel voor je camera. Daarom moet ik een duidelijke rol hebben, een kader waarbinnen ik mij consequent beweeg. Anders zal die persoon nooit zijn binnenkant tonen. Misschien heeft deze man Oh my God gezegd in zichzelf. Maar hoe geef je deze interne kreet weer? Dat kan ik dankzij fotografie. Daarom symboliseert de kamer waarin deze man staat voor mij de Tuin van Eden.

En waarom behoort dit fotografische werk dan tot het verleden en heb je je in het nieuwe werk gericht tot de schilderkunst?

Een naakt lichaam is een geheim dat mensen voor een camera heel direct met je delen. In een fotografisch werk moest ik deze hele gelaagde band herleiden tot één handeling, een mechanische handeling. Ik wilde iets organischer maken, iets waardoor ik gelaagder kon te werk gaan. Fotografie kan een stukje chaos begrijpen, kan een stukje theater afbakenen en weergeven. Maar de manier waarop ik een bepaalde werkelijkheid schilder zegt ook iets over de manier waarop ik kijk naar die werkelijkheid. Ik vond intimiteit in het schilderen, in het plaatsen van je handen op een canvas. Dat vind ik net zo belangrijk. Het proces waarin het beeld ontstaat is het skelet van dat beeld.

Hoe belangrijk is de zichtbaarheid van deze gelaagdheid?

Ontzettend belangrijk! Daarom begint de reeks schilderijen ook met de speerwonde van Christus. Je duikt letterlijk in het lichaam van de mens, maar evengoed in het lichaam van het schilderij. En zelfs in het lichaam van de stad waarin dit schilderij is ontstaan. Napels is een heel levendige stad. De gevels van de gebouwen schuren bijna tegen elkaar aan. Er zijn veel donkere stegen. Vandaar dat inhoudelijk werk rond de structurende elementen van Napels: licht, bloed en het Christendom. Het lichaam van Christus is de poort voor de toeschouwer naar de gelaagdheid van deze stad. Het schilderij wordt zo een vloeibaar lichaam. We wilden iets sensueel maken. Ik ben er zeker van dat je de schilderijen zou willen likken, dat je ze tenminste zou willen aanraken. Heb je trouwens al eens geroken aan de verf?

© Pierre Liebaert
 
© Pierre Liebaert
 
© Giammarco Falcone / Pierre Liebaert