Het oeuvre van Ville Andersson is tot nog toe ondanks al zijn verscheidene gedaantes uiterst consistent geweest. Doordrenkt van raffinement ademt het werk van de jonge Fin de ambiance uit die ook werd opgewekt door de kunstenaars van de zwarte romantiek en het symbolisme aan het einde van de negentiende eeuw, met een zekere ennui, maar ook vol psychologische dreiging en spanning, met een voorliefde voor het obscure en met een hang naar schoonheid die evenwel niet absoluut is, maar gekrast, ziek of in verval. Het is mogelijk geen toeval dat net in de voornoemde periode de fotografie haar eerste bloeiperiode kende.

Andersson vat zijn projecten aan met een aantal sleutelwoorden, die hij steeds verder in de diepte uitpluist. Zo wordt een kader gevormd waarbinnen de kunstenaar tenslotte via de kracht van de associatie zijn thema’s uitwerkt. Daarbij bindt hij zich niet aan één medium; zijn series omvatten niet alleen foto’s maar ook tekeningen, schilderijen, drukwerken en kleine sculpturen. Dat een belangrijk deel van zijn fotowerken erg picturaal overkomen, mag niet verbazen aangezien hij tegelijkertijd schilderkunst en fotografie studeerde. Ook de presentatievorm staat steevast ten dienste van het concept waarnaar hij werkt. Het resultaat is vaak een geheel dat narratieve eigenschappen heeft, hoewel het de kijker is die op basis van de aangereikte sporen een eigen verhaal dient te weven.

Het recente ensemble “As Always, I Withdraw Into The Music“ is een uitstekend voorbeeld; het uitgangspunt was klaarblijkelijk wit – tegelijkertijd de synthese van alle kleuren en de absolute non-kleur, alsook de basis van cultureel zeer verschillende ideeën en uiteenlopende symboliek. Een groot deel daarvan wordt op een scherpzinnige wijze aangeraakt in de reeks. Zo is er een gedetailleerde tekening van een boom in een zuiver wit vlak met enkele perspectieflijnen die ruimtelijkheid suggereren; het werkje wil de fantasie van de toeschouwer stimuleren om het milieu van de boom erbij te bedenken, een beetje zoals in de Japanse filosofie van de leegheid.

Een veelvoorkomend motief bij Andersson – dat ook hier wordt geherintroduceerd – is dat van geplooid stof in de hoedanigheid van gewaden, gordijnen of draperieën. Op enkele tekeningen en afdrukken bakenen ze een doorgang of doorkijk af, mysterie suggererend. Op andere zweven ze schijnbaar vrijelijk in een onbestemde ruimte. Op nog andere omhullen ze figuren en refereren zo naar de laatgotische kunst. Andersson is inderdaad een culturele veelvraat en maar al te vaak goochelt hij met talloze referenties naar diverse kunstgenres, stromingen, kunstenaars, auteurs en kunstwerken. In het universum van verfijnde estheten als pakweg Des Esseintes is zoiets natuurlijk altijd een treffende geste.